Społeczność Druzów tradycyjnie jest lojalna wobec państwa izraelskiego. Młodzi Druzowie (na wyraźne życzenie swej społeczności) powoływani są do wojska, wielu też służy w armii zawodowej jako spadochroniarze, czołgiści, zwiadowcy, albo w oddziałach straży granicznej. Zawsze gotowi bronić własnych interesów, słyną z waleczności, są znakomitymi żołnierzami, często nagradzanymi medalami za męstwo.
Podczas wojny w Libanie w latach 1982-84 izraelscy Druzowie znaleźli się w niezręcznej sytuacji, kiedy IDF (Izraelskie Siły Obronne) wspierały ugrupowania libańskich chrześcijan walczących m.in. z tamtejszymi Druzami. Mimo to, stali wiernie u boku Żydów, co najlepiej świadczy o ich lojalności.
Druzowie są na Bliskim Wschodzie prześladowaną mniejszością, kiedy w XI wieku odłączyli się od izmailitów, jednego z nurtów szyityzmu, uznając boskość fatymidzkiego kalifa z Egiptu, Abu Alego al-Mansura. Dlatego najczęściej zamieszkiwali niedostępne góry, gdzie łatwiej mogli się bronić przed muzułmańskimi wrogami. Dziś żyją głównie w górach Liban oraz w Dżabal ad-Duruz w Syrii. Blisko 80 tys. mieszka na Wzgórzach Golan. Najstarsze wzmianki o społecznościach druzyjskich w Galilei sięgają XIII wieku, ale pierwsza osada na górze Karmel powstała w 1590 roku, kiedy syryjscy Druzowie musieli uciekać po nieudanej rewolucji przeciwko tureckiemu sułtanowi.
Druzyjskie wsie nie różnią się zbytnio od arabskich wiosek w Galilei, czy na nadmorskiej równinie. Mężczyźni noszą kefije (nakrycia głowy) bez plecionki z czarnego sznurka. Starsi Druzowie często też zapuszczają imponujące wąsy. Kobiety ubierają się nowocześnie, młodsze paradują w dżinsach i bluzkach z krótkim rękawem. Młodzi mężczyźni wyglądają identycznie jak izraelscy Żydzi, a nierzadko noszą nawet hebrajskie imiona, jak Rafi czy Ilan.
Większość Druzów jest dumna ze swej tożsamości i kultury i generalnie nie zawiera małżeństw z członkami innych społeczności, np. z Arabami. Niektórzy izraelscy Druzowie żyją w mieszanych wsiach, takich jak Pekiin w Galilei, gdzie ich sąsiadami są chrześcijańscy Arabowie i rodziny żydowskie, które przetrwały tu od czasów zburzenia Drugiej Świątyni w 70 roku n.e.
W 1975 roku Druzowie zostali uznani w Izraelu za odrębną wspólnotę wyznaniową, z własnymi sądami. Sekretów religii strzegą szejkowie, a zwykli członkowie społeczności mają jedynie obowiązek przestrzegać podstawowych zasad moralnych, zabraniających zabijać, cudzołożyć i kraść. Druzowie mają własną interpretację tekstów proroków żydowskich, muzułmańskich i chrześcijańskich. Wierzą, że ich misje zostały ujawnione grupie wybrańców, z których pierwszym był Jetro, teść Mojżesza. Ważnym religijnym świętem druzyjskim jest doroczna pielgrzymka do jego domniemanego grobu niedaleko Hittin w Galilei.
Zobacz także: Druzowie w Izraelu
