Izrael jest mozaiką wielu kultur, języków i wyznań, państwem o wielce złożonej strukturze społecznej. Prawie 20% jego mieszkańców zalicza się do mniejszości – narodowych, etnicznych i religijnych, zwanych w dużym uproszczeniu Arabami.
Niezwykle ciekawą, 100-tysięczną grupę stanowią Druzowie, żyjący w 22 wsiach na północy kraju i na górze Karmel. Członkowie tej tajemniczej, niedostępnej dla osób z zewnątrz grupy religijnej stanowią prawie 10% ludności nie-żydowskiej.
Druzowie żyją też na Wzgórzach Golan. Tamtejsze wioski znalazły się w obrębie Izraela w wyniku wojny sześciodniowej. Mówi się, że – bojąc się powrotu na te tereny w przyszłości władzy syryjskiej – popierają oni Syrię w wieloletnim porze z Izraelem. Natomiast pozostali Druzowie izraelscy znani są z lojalności wobec państwa żydowskiego (a nawet z wrogości wobec pozostałych społeczności arabskich, którzy traktują Druzów jak sektę i w przeszłości przesladowali). Zostali objęci obowiązkiem służby wojskowej, podczas której wykazują się jako lojalni i dobrzy żołnierze.
Izrael to demokratyczne państwo, którego wszyscy obywatele posiadają równe prawa, a grupy mniejszościowe chronione są przed wszelkimi formami dyskryminacji.
Mniejszość arabska posiada konstytucyjne prawa do pielęgnowania własnej tradycji i kultury. Język arabski jest drugim oficjalnym językiem w Izraelu, funkcjonuje odrębny system szkolnictwa arabskiego i druzyjskiego, arabskojęzyczne media, teatr, literatura oraz niezależne islamskie, chrześcijańskie i druzyjskie sądownictwo cywilne. Władze Izraelskie często podkreślają, że dzięki prawodawstwu wprowadzającemu równouprawnienie kobiet oraz zakaz poligamii i małżeństw nieletnich, wyraźnie polepszyła się sytuacja arabskich kobiet.
Obywatele arabscy posiadają pełne prawa polityczne, wybierają swoich przedstawicieli do samorządów miast oraz do Knesetu. W Izraelu funkcjonują 3 partie arabskie, posiadające swoich członków w parlamencie: Zjednoczona Lista Arabska – Raam, Hadasz-Taal i Balad.
Od chwili powstania państwa Izrael arabscy obywatele wyłączeni byli z obowiązkowej służby w Siłach Obronnych Izraela, przez wzgląd na ich rodzinne, religijne i kulturalne powiązania ze światem arabskim. Jednakże od 1957 r. – na życzenie przywódców Druzów i Czerkiesów – mężczyźni z tych społeczności podlegają obowiązkowi służby w wojsku izraelskim.
W Izraelu funkcjonuje kilka żydowsko-arabskich organizacji kulturalnych, jak np. Beit Hagefen, Re’ut – Sadaka czy The Abraham Fund Initiatives, a w projektach wymian młodzieżowych z Niemcami czy USA zawsze znajduje się zwiedzanie arabskich wiosek, szkół i wizyta u arabskojęzycznych rodzin.
Mimo że ogromna część izraelskich Arabów w kwestiach przynależności kulturowej definiuje się jako część narodu palestyńskiego, w przeciwieństwie do Palestyńczyków żyjących poza granicami Izraela rozwinęli także część izraelskiej tożsamości. Prawie wszyscy mówią po hebrajsku i wyraźnie odcisnęli swoje ślady w życiu Izraela. Coraz częściej arabscy Izraelczycy znajdują się na listach książkowych bestsellerów, a w 1999 po raz pierwszy Miss Izraela została Arabka.
Na fotografii u góry: Druzyjska szkoła średnia Nauki i Zarządzania w Yarca, w Izraelu.
Na fotografii poniżej: Druzowie izraelcy noszący charakterystyczne białe nakrycia głowy.
