Polscy Żydzi przybywali do Izraela by osiedlić się na stałe już pod koniec XIX wieku oraz na początku XX wieku – przed i w czasie II wojny światowej. Jednak największa fala emigracji żydowskiej z Polski przypada na koniec lat 40. XX wieku.
Niechętny stosunek Polaków do Żydów, pogromy, w tym pogrom krakowski, kielecki i inne, problemy z restytucją przedwojennego mienia oraz możliwość zamieszkania we własnym państwie sprawiły, że tuż po wojnie, do 1948 roku Polskę opuściło ponad 150 tysięcy Żydów.
Druga fala emigracji polskich Żydów miała miejsce w latach 1957-1960. Jej główną przyczyną była zła sytuacja w PRL i czasowe złagodzenie polityki paszportowej. W tym okresie wyjechało z Polski prawie 50 tysięcy osób żydowskiego pochodzenia.
Emigranci pierwszej i drugiej fali w większości osiedli w Izraelu. Wielu z nich aktywnie angażowało się w życie społeczne i polityczne. Z Polski pochodziło m.in. trzech premierów Izraela: Dawid Ben Gurion (który ogłosił niepodległość państwa Izrael), Menachem Begin (pol. Mieczysław Biegun, laureat Pokojowej Nagrody Nobla) oraz Shimon Peres (pol. Szymon Perski, będący także prezydentem Izraela).
Ostatnia fala żydowskiej emigracji to tzw. emigracja marcowa. Bezpośrednią przyczyną emigracji była kampania antysyjonistyczna, która rozpoczęła się po wydarzeniach z czerwca 1967 roku, kiedy w czasie trwania Wojny Sześciodniowej Moskwa czynnie i politycznie poparła arabską stronę konfliktu, a państwa demokracji ludowej zdecydowały się na zerwanie stosunków dyplomatycznych z Izraelem. W ciągu następnych kilku miesięcy można było zauważyć znaczny wzrost nastrojów antysemickich. Punktem kulminacyjnym antysemickiej nagonki był marzec ’68, kiedy po protestach studentów o wywołanie fermentu oskarżono „syjonistów”.
Syjonistami zostali nazwanie wszyscy polscy Żydzi, często zupełnie świeccy, czasem nawet nieświadomi swojego pochodzenia. Pierwszy sekretarz PZPR, Władysław Gomółka powiedział w czasie jednego z marcowych przemówień, ze „Tym, którzy uważają Izrael za swoją ojczyznę, gotowi jesteśmy wydać emigracyjne paszporty”. W rzeczywistości owe „paszporty”, przez emigrantów nazywane tez „psimi paszportami”, były dokumentami podróży zezwalającymi wyłącznie na wyjazd z Polski (zapis zezwalający na ponowny wjazd usunięto) i stwierdzającymi, że ich posiadacz nie jest już obywatelem Polski.
W wyniku pomarcowych prześladowań z Polski wyjechało blisko 15 000 osób. Oficjalnym celem podróży wszystkich marcowych emigrantów był Izrael. W rzeczywistości większość z nich trafiła do krajów Europy Zachodniej, USA i Kanady. W Izraelu na stale osiadła zaledwie ok. ¼ z nich.
