Izraelskie społeczności kibucowe rozmieszczone w najpiękniejszych i najbardziej urodzajnych zakątkach kraju, są bodaj najbardziej znanym „produktem” lokalnym, reprezentując unikalny, wiejski styl życia, cechę charakterystyczną okresu powstawania Państwa Izrael.
Ruch kibucowy rozpoczął się na przełomie XIX i XX wieku naszej ery, gdy grupy młodych pionierów z Europy Wschodniej zdecydowały połączyć przywiązanie do egalitaryzmu oraz miłości do natury i pracy na roli z syjonistycznym kredo.
Ci pierwsi kibucnicy (bo tak nazywa się członków tej społeczności) na południowym wybrzeżu Jeziora Tyberiadzkiego, założyli osadę Degania, która do dziś rozwija się i rozkwita.
Obecnie istnieje około dwustu siedemdziesięciu kibuców rozsianych po całym kraju. Interesujące natomiast jest to, że pomimo tak dużej popularności ruchu kibucowego, jedynie 1,5% populacji Izraela zdecydowało się na taki styl życia.
Jest to niebywały fenomen, który niemal każdy odwiedzający kraj turysta chce poznać bliżej. Rola kibuców jest odwrotnie proporcjonalna do ich niewielkiej liczby. Nikt nie wyobraża sobie Izraela bez wkładu pracy kibucników w gospodarkę rolną i przemysł.
Kibuce są również często pierwszymi domami dla imigrantów, zaraz po przyjeździe do Izraela, a w początkowych latach istnienia państwa brały czynny udział w obronie granic Izraela.
Wielu uważa, że sekretem sukcesu kibuców jest nieustająca chęć wprowadzania zmian, adekwatnie do zachodzącego we współczesnym świecie postępu. Wiele lat temu zrezygnowano z pomysłu wspólnych sypialni dla dzieci, które w nocy lub podczas popołudniowej drzemki pilnowane były przez jednego z mieszkańców kibucu. Dawniej, praktyka ta była uważana za dobry sposób maksymalizacji rąk do pracy. Dziś wiele kibuców zdecydowało się na sprzyjanie indywidualnej przedsiębiorczości, zachowując jednocześnie wierność idei dzielenia się wszelkimi dobrami kultury i wspólnego życia społeczności. Inne natomiast utrzymały tradycyjne zasady redystrybucji dóbr, przysługujących wszystkim członkom społeczności.
Zważywszy na to, iż wszystkie kibuce zaczynały swój rozwój, jako gospodarstwa rolne, usytuowane są one w najpiękniejszych zakątkach kraju. Dziś stanowią więc najchętniej odwiedzaną przez turystów atrakcję. Dlatego też wiele z nich prowadzi hotele lub zapewnia odwiedzającym pokoje gościnne i wyżywienie. Oferowany jest też dostęp do sklepów z pamiątkami, galerii i innych udogodnień turystycznych, które zachęcają podróżnych do odwiedzin. Urlopowicze chcący poznać lokalny folklor i jednocześnie korzystać z gościnności społeczności kibucowych, mogą tak zaplanować trasę wycieczki, że podczas całej swej podróży po Izraelu zatrzymywać się będą na noclegi wyłącznie w kibucach!
Posiadając duże przestrzenie, zapewniające możliwość spędzania czasu na wolnym powietrzu, kibuce są idealnymi miejscami spędzania wakacji dla rodzin z dziećmi. Niektóre organizują wycieczki po terenie osady, a także zakładają muzea dla upamiętnienia czasów pionierów ruchu kibucowego, a tym samym swego kulturowego dziedzictwa. Zobaczyć tam można artefakty znalezione przez pierwszych kibucników na terenie, który zamieszkali.
Pobyt w kibucach jest niepowtarzalną okazją do zaznajomienia się z kibucowym życiem, zawarcia przyjaźni z jego mieszkańcami oraz przybyszami z całego świata a jednocześnie zwiedzenia całego Izraela. Trzydzieści kibuców w kraju oferuje możliwość pracy wolontaryjnej. Program taki trwa minimum dwa, a maksymalnie sześć miesięcy. Miłośnicy zielonych pastwisk i malowniczych wodospadów, szukać powinni programów dla wolontariuszy w kibucach położonych w północnej części kraju, takich jak Dolina Hula. Poleca się też osady znajdujące się w pobliżu Jeziora Tyberiadzkiego. Dla kontrastu pustynie Negew i Arawa obfitują w surowe, piaszczyste krajobrazy, gdzie prace społeczne polegają na zalesianiu tych nieurodzajnych terenów.
Na fotografii: Kibuc w okresie międzywojennym.
