Teatr izraelski wywodzi się z tradycji Habimy (hebr. scena), pierwszego hebrajskojęzycznego teatru na świecie, założonego w Moskwie w 1917 roku przez Nachuma Cemacha pod auspicjami Konstantego Stanisławskiego. Od 1931 roku zespół działał w Palestynie, a w 1948 roku stał się Żydowskim Teatrem Narodowym. Od tamtej pory wiele się zmieniło w stylu gry, metodzie prezentacji, a zwłaszcza w treści.
Ze wszystkich sztuk w Izraelu teatr jest chyba najbardziej zaangażowany społecznie. Nowe pokolenie dramaturgów łamie wszelkie tabu, porusza kontrowersyjne tematy, aspirując do roli zwierciadła i sumienia społeczeństwa.
Historia Żydów, ich doświadczenia w przedwojennej Europie, następnie Holocaust – wszystko to jest stale obecne na izraelskiej scenie, ale coraz częściej dramaturdzy zajmują się także współczesnością i problemami codziennego życia w Izraelu, konfliktem arabsko-żydowskim czy wyobcowaniem różnych grup etnicznych i religijnych. Każda nowa sztuka Hanocha Levina, Jehoszuy Sobola czy Hillela Mittelpunkta jest dyskutowana i analizowana równie szeroko jak wydarzenia polityczne.
Większość dużych teatrów stałych – Habima, Cameri, Teatr Miejski Beit Lessin w Haifie, Teatr Miejski w Beer Szewie czy jerozolimski Khan – jest hojnie dotowana przez państwo i przyciąga szerokie rzesze widzów. Bariera językowa utrudnia korzystanie z tej bogatej oferty obcokrajowcom, ale często są dostępne tłumaczenia symultaniczne.
Warto także wspomnieć arabskojęzyczny Arab Theatre i Beit HaGefen oraz teatr Geszer, który wystawia sztuki rosyjskie i hebrajskie.
