Pomijając mieszkańców kibuców, Izraelczycy żyją głównie w miastach i na przedmieściach. W trzech największych aglomeracjach mieszka ponad połowa ludności kraju. Jerozolima liczy 700 tys. mieszkańców, zespół miejski Tel Awiwu – 3 miliony, a konurbacja nad Zatoką Hajfy – ponad 500 tys.
Dla odmiany, Arabowie żyją raczej na wsi. Większość z nich to muzułmanie, lecz są też chrześcijanie i druzowie. Do izraelskich Arabów nie zalicza się Palestyńczyków z Zachodniego Brzegu i Strefy Gazy.
Ciekawą mniejszością jest kilka tysięcy Czerkiesów, muzułmanów tureckiego pochodzenia, sprowadzonych tu w XIX w. z południowego Kaukazu, w celu dbania o osmańskie interesy. Zaś Samarytanie, to niewielka grupa etniczna, znana już w czasach biblijnych. Bahajowie natomiast to islamscy mistycy, których główna świątynia znajduje się w Hajfie. W Dimonie na pustyni Negew żyje ponadto ok. 2 tys. Czarnych Hebrajczyków (gł. imigrantów z USA), a od lat 70. ubiegłego wieku Izrael przyznał też azyl setkom uchodźców z Wietnamu, bośniackim muzułmanom i proizraelskim chrześcijanom z południowego Libanu.
Asymilacja dokonuje się w dużej mierze za sprawą instytucji edukacyjnych i armi (IDF). O jedności tkanki społecznej decyduje wspólny język hebrajski, choć poszczególne społeczności pielęgnują bez przeszkód odrębne tradycje. Mimo tej różnorodności Izraelczyków urodzonych już w Izraelu wiele łączy, a wyraźniejsze różnice między nimi objawiają się rzadko.
