Blisko połowę powierzchni dzisiejszego Izraela to obszary od wieków pustynne. Oprócz Pustyni Judzkiej wielką pustynią jest Negev, leżąca na południu.
Zaprezentowane poniżej fotografie ukazują różne oblicza i barwy skalistej pustyni Judzkiej, która rozciąga się między Morzem Martwym a Jerozolimą.
Pustynia, mająca od 16 do 24 kilometrów szerokości, obejmuje wschodnie zbocza Gór Judzkich aż do brzegów Morza Martwego. Góry te zatrzymują większą część pary wodnej, unoszącej się znad Morza Śródziemnego. Dlatego na łagodne, lecz gołe stoki wapienne po stronie wschodniej spada niewiele deszczu. Wyjątkiem są miesiące zimowe: listopad i grudzień. Wyrasta wtedy trawa, co umożliwia wypasanie stad owiec.
Rosnąca tutaj trawa nie zieleni się długo. Wschodnie wiatry, wiejące od pustyni, w krótkim czasie zmieniają ją w pożółkłe badyle. Owszem, gdy wody jest pod dostatkiem, krzewi się tam bujna roślinność. Przykładem jest, choćby, En-Gedi. Woda sącząca się przez porowate skały wybija się w tej dolinie, ciągnącej się do zachodniego brzegu Morza Martwego, w postaci źródeł i wodospadów. Dzięki temu En-Gedi przypomina istną dżunglę o bogatej szacie roślinnej. Można tam znaleźć wiele gatunków kwiatów i owoców. Można też obserwować życie dzikich zwierząt — od borsuka skalnego do kozłów górskich; w rejonie tym występują wet lamparty!
Pustynia Judzka, ze względu na jałowość i brak mieszkańców, często służyła za miejsce ucieczki. Dawid, który znalazł tam schronienie, gdy uchodził przed rozgniewanym królem Saulem, opisał ją jako „ziemię zeschłą, spragnioną i bez wodną” (Psalm 63:1-2; 1 Samuela 23:29).
Chociaż, więc, Pustynia Judzka jest na ogół jałowa i bezludna, stanowi zarazem fascynujący obszar pełen kontrastów.
