Dawid Ben Gurion zbudował ekonomię Izraela w oparciu o potężną federację związkową Histadrut. Na tej socjalistycznej glebie – którą tworzyły między innymi rolnicze komuny (kibuce) i spółdzielnie (moszawy) oraz upaństwowiona znaczna część służby zdrowia i gospodarki, w tym największy bank w kraju – wyrósł dynamiczny system kapitalistyczny.
W latach 80. trzycyfrowa inflacja spowodowała przejściowy chaos, lecz od 1986 roku znowu zapanował ład gospodarczy. Pod koniec XX wieku inflacja utrzymywała się na poziomie zbliżonym do krajów Zachodu, a wzrost gospodarczy wynosił średnio 4-6% rocznie.
Izrael, aby przetrwać, musiał eksportować. W pierwszych latach jego istnienia nie było to łatwe. Sytuacja zmieniła się gwałtownie w latach 90. Wzrost znaczenia nowoczesnych technologii w globalnej gospodarce był istnym darem niebios dla Izraela, w którym innowacyjność zawsze odgrywała dużą rolę. Ponad połowę dzisiejszego izraelskiego eksportu towarów i usług, wartego 40 miliardów dolarów rocznie, stanowią rozwiązania techniczne z dziedziny telekomunikacji, telefonii komórkowej i Internetu, oprogramowania komputerowego, półprzewodników, elektrooptyki, urządzeń medycznych, farmaceutyków, biotechnologii, itp. Całkiem spore zyski przynosi także sprzedaż uzbrojenia oraz systemów bezpieczeństwa.
Wartość izraelskiego eksportu oszlifowanych brylantów wynosi 7 miliardów dolarów rocznie. Płodów rolnych – za kwotę 1,5 miliarda, tak samo za podobną kwotę sprzęt rolniczy, np. systemy nawadniające. Niemal 3 miliardy dolarów sięga roczny eksport surowców naturalnych – głównie minerałów z Morza Martwego oraz fosforanów z pustyni Negew.
Około 35% towarów jest sprzedawanych w Europie Zachodniej, 40% w Ameryce Północnej, a 20% na Dalekim Wschodzie. Izrael wynegocjował dla siebie umowę o bezcłowym handlu z Unią Europejską i krajami NAFTA (USA, Kanada i Meksyk).
Wbrew obiegowym opiniom, obecny Izrael nie jest uzależniony gospodarczo od Wuja Sama, choć nadal jako sojusznik korzysta ze wsparcia politycznego USA.
