Akko w Zatoce Haify – wielokrotne atakowane, zdobywane i odbijane – z powodzeniem opiera się upływowi czasu oraz najazdom turystów. Za zabytkowym falochronem, zbudowanym jeszcze przez krzyżowców, skrzy się w słońcu Morze Śródziemne, a na Starym Mieście gotyckie łuki sąsiadują z minaretami.
Akko ma wyjątkowo bogatą historię. Miasto skutecznie broniło się przed Szymonem Machabeuszem i Napoleonem Bonaparte. Pomiędzy tym dwoma wydarzeniami, Baldwin I uczynił zeń (w 1104 roku) główny port Królestwa Jerozolimskiego. Dziś jest on prowincjonalny, ale niezwykle malowniczy.
Akko należy do najstarszych portów morskich na świecie. Miasto było sporym ośrodkiem miejskim już w czasach, gdy na północnym wybrzeżu mieszkali Fenicjanie. W starożytności słynęło z produkcji szkła. Około 333 roku p.n.e. tę kwitnącą wówczas grecką kolonię odwiedził Aleksander Wielki. 300 lat później pojawił się tu Juliusz Cezar.
W latach 636-1104 miastem władali Arabowie, którzy je gruntownie przebudowali. Jednak największy rozkwit miasta nastąpił w okresie wypraw krzyżowych. Pierwsza z nich zakończyła się zdobyciem Jerozolimy w 1099 roku. Pięć lat później padło Akko i krzyżowcy natychmiast uświadomili sobie strategiczną wartość tego potężnego bastionu nad Morzem Śródziemnym. Przekształcone przez genueńskich kupców w ważny ośrodek handlu i przemianowane na St. Jean d’Acre, miasto stało się głównym portem na wschodnich wybrzeżach tego akwenu.
Rezydowało tu wiele z najpotężniejszych zakonów rycerskich: templariusze, lazaryci, joanici i krzyżacy. Panowanie krzyżowców było okresem największej świetności Akko, które potem popadło w zapomnienie. W połowie XVIII wieku port na powrót ożył za sprawą beduińskiego szejka, Dahara el-Omara i jego następcy, albańskiego najemnika, Ahmada, lubującego się w okrucieństwie i znanego pod pseudonimem rzeźnik. Ranga Akko ponownie zmalała za sprawą Turków oraz pojawienia się parowców. Od czasu proklamowania państwa Izrael, Akko zachowuje swój portowy charakter, jednocześnie rozwijając przemysł. Dziś miasto liczy ponad 50 tys. mieszkańców (Żydów i Arabów), a w 2001 roku jego stara część została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego UNESCO.
