W miejscu, gdzie dziś leży Tel Awiw, jeszcze przed nieco ponad stu laty rozciągała się pustynia i nie było śladu cywilizacji. Życie skupiało się kilka kilometrów na południe, w niedalekiej Jaffie. Według przekazu biblijnego, gdy wody potopu opadły, arka Noego osiadła na górze Ararat. Najmłodszy syn Noego, Jafet, wypatrzył ze wzniesienia piękne wzgórze nad zatoką i tu osiedlili się ocaleni z potopu ludzie, nazywając to miejsce Jaffa (z hebr. „piękne”). Jaffa przetrwała wojny i liczne podboje, stając się tyglem, w którym mieszały się kultury i religie różnych narodów i ludów.
W 1909 r. grupka żydowskich mieszkańców Jaffo postanowiła założyć nowe miasto. Zakupili oni połacie ziemi na północ od starego Jaffo. Osiedle, które miało być oazą spokoju, nazwano Tel Awiwem — „wzgórzem wiosny”. Już przed I wojną światową nowy ośrodek przeżył okres dynamicznego rozwoju — coraz więcej przedsiębiorstw ze starej Jaffy przenosiło się na północ.
Architekturę miasta wyznaczył tzw. styl międzynarodowy. W latach 20. i 30. architekci z Europy, Stanów Zjednoczonych i arabskiego Wschodu realizowali tu śmiałe projekty, czerpiące z tradycji klasycystycznych, z secesji i wreszcie z modernistycznego funkcjonalizmu, którego głównymi przedstawicielami byli Le Corbusier, Mendelsohn i niemiecka szkoła Bauhausu, prowadzona przez Waltera Gropiusa. Całą tę niezwykłą różnorodność można podziwiać z wieży Szalom w Tel Awiwie — do niedawna najwyższej budowli na Bliskim Wschodzie.
W czasach faszyzmu i II wojny światowej Tel Awiw stał się miastem emigrantów i uciekinierów z całego świata. Gdy w 1948 r. powstało państwo Izrael, liczył już 230 tys. mieszkańców. Również w okresie powojennym osiedlali się tu Żydzi, przybyli z różnych stron. Obecnie w zespole miejskim Tel Awiwu żyje już ponad milion mieszkańców.
